முள்ளிவாய்க்கால் – மௌனத்தின் முடிச்சிலே எமது ஓராயிரம் கதைகள் (தமிழ் இனப்படுகொலையின் நினைவாக – மே 18)
இன்று, மே 18 – சிரிக்க மறந்த கண்ணீர்களின் எழுச்சி நாள், மௌனத்தின் நடுவே ஓங்கும் எதிர்காலத் தேசம்.
குழந்தையின் சிரிப்பை வீழ்த்தியது, குண்டின் சத்தமல்ல –
பிதாவைக் கட்டிப்பிடித்த கரங்கள், பிளவு பட்டது வெறும் வெடி அல்ல.
மண்ணிலே கிடந்தது ஒரு சடலம் அல்ல, இனம் என்ற சொல்லின் சிதறிய ஒலிபாய்தல்.
மாற்றமற்ற அந்தக் கணம், மனிதத்துவம் உறங்கியது மண்ணின் கீழே.
நீரோடு கலந்த எம் மக்களின் குருதி, சமையல் மணமும், சுடர் விளக்கும்
ஒளிபெயர்ந்த வீடுகளின் வாசல்களில் இன்று வரை வாசிப்பது – அமைதியின் பெட்டிக்கவிதைகள்.
விடுதலையின் கனவுகள் – வெருக்கத்தால் வீழ்ந்தன அல்ல,
வேறுபட்ட விரதங்களால் வேரறுக்கப்பட்டன.
முள்ளிவாய்க்கால் என்றால் வெறும் ஊரல்ல, எமக்கு அது ஓர் இனம், ஒரு கணம், ஒரு வலி.
சிலந்திப்படைகள் சூழ்ந்த போது கூட, ஓர் ஈழமென்று சொல்லும் நாக்குகள் உறைந்தவையல்ல.
சிங்களம் கொண்டு வந்ததைப் போல – தீண்டாதது சிறைமனையல்ல,
மறைநகர்ந்தது எமக்குள் தவழும் சத்தமற்ற சத்தம்.
இன்று,
மே 18 –
சிரிக்க மறந்த கண்ணீர்களின் எழுச்சி நாள், மௌனத்தின் நடுவே ஓங்கும் எதிர்காலத் தேசம்.
மண்ணில் ரத்தம் உதிர்ந்தாலும், மரபில் விடியல் மலரும்,
ஏனெனில் தமிழின் உயிர் –கொல்ல முடியாதது.
□ ஈழத்து நிலவன் □
